GRUPPO SPORTIVO in de Popzaal

GRUPPO SPORTIVO in de Popzaal van de DRU-Cultuurfabriek 24 maart 2012

Terwijl elders in Ulft de Kolde Kermis wordt gevierd is het ook in de Popzaal feest, voor de voornamelijk veertig-/vijftigplussers die de hoogtijdagen van Herman Brood en Gruppo Sportivo in de jaren zeventig en tachtig hebben meegemaakt.
"Gruppo Sportivo, bestaan die nog?" kreeg ik de afgelopen tijd vaak te horen. Jazeker bestaan die nog en hoe... Het is vrijwel de originele formatie qua muzikanten: naast bandleider/zanger/gitarist Hans Vandenburg zijn dat drummer Max Mollinger en toetsenist Peter Calicher. In de bandhistorie is de bassist degene die het vaakst gewisseld werd, nu is Joris Lutz (jazeker, de acteur) degene die met Max de ritmesectie vormt. De originele Gruppettes zijn inmiddels vervangen door de Bombitas, Lies Schilp (de donkere) en Inge Bonthond (de roodharige), maar qua sound is het nog net alsof het nog altijd 1979 is!




Het ruim twee uur durende concert wordt afgetrapt met het bekende Mission A Paris en het is meteen duidelijk dat Gruppo nog niets aan zeggingskracht heeft ingeboet. Muzikaal staat het als een huis en er is nog altijd veel humor in zowel de muziek (Gruppo heeft altijd leuke riffjes en melodietjes geleend van andere bands) als de aankondigingen. De setlist bestaat uit 24 songs, zowel oud als nieuw(er), waarbij het amper opvalt als het een onbekend lied is omdat ze vrijwel allemaal naadloos tussen de bekende songs passen. De enige dissonant is het nogal jazzy Cats Hiss dat de tweede toegiftenronde opent.


Zo'n beetje alle hits en bekende songs komen voorbij: I Shot My Manager, I Said No, Hey Girl (zelfs in 2 versies), Rock 'n Roll, Beep Beep Love, Superman (met dat mooie lange instrumentale deel) en de hit Disco Really Made It, waaraan een aantal discoklassiekers is vastgeplakt. Erg mooi is de door Lies gezongen versie van Armee Monica. Het meest wordt meegezongen met het simpele maar effectieve Tokyo. Vandenburg zegt het verbazingwekkend te vinden dat het meest gevraagd wordt om het slechtste liedje dat hij ooit geschreven heeft. Als Hey Girl voor de tweede keer is gespeeld (in de versie zoals iedereen de song kent) is het afgelopen. Opnieuw is een geslaagde concertavond in de DRU-Cultuurfabriek voorbij.

Tekst: Harry Pater
Foto's: Stan Bouman